«راز چهارم»: اصل خواستن

«راز چهارم»: اگر بر هر چیز تمرکز کنیم، سرانجام به آن خواهیم رسید. اگر بر فقر و جهل و مشکلات تمرکز کنیم، همان را دریافت خواهیم کرد و اگر بر ثروت و علم و پیشرفت، متمرکز شویم، بیش از آن، قسمت‏مان خواهد شد.

همه افراد اعم از مدیران سازمان‏ها و تمامی افراد از خرد و کلان می‏خواهند بدانند که اصول موفقیت کدامند و چگونه می‏توان در زندگی «برنده» بود؟ چگونه می‏توان هم موفقیت کسب کرد و هم از آن خوشحال و مسرور بود؟ چرا بعضی انسان‏ها موفق‏تر از بقیه‏اند؟

به نظر من از اصول موفقیت و برنده شدن در زندگی، «خواستن» است و برای آن باید «تلاش»، «پشتکار»، «صبر» و «توکل» داشت.

توکل و صبر از عناصر اصلی‏اند. برای رسیدن به مقصود، باید تلاش و پشتکار فراوان همراه با رغبت و تمنای رسیدن به خواسته را داشت؛ در غیر این‏صورت از آن‏چه به‏دست می‏آوریم راضی و خوشحال نخواهیم بود.

در فرآیند تلاش و پشتکار نیز باید توکل و صبر را پیشه کرد تا نتیجه‏ای که حاصل می‏کنیم پایدار و به مصلحت باشد. باید دانست که لازمة توکل، صبر است و اگر صبر نباشد، توکل حاصل نمی‏شود.

در کوران سخت تلاش، ممکن است با بلا و معصیت روبه‏رو شویم که باید بر آن‏دو، صبر پیشه کرد تا راه منقطع نشده، هدف، آلوده به زشتی و دنائت نشود.

صبر، معصیت را زائل می‏سازد و بلا را از مسیر دور می‏کند، اگر همراه با توکل باشد. عرفا استدلال می‏کنند که توکل قطره­ی یقین است و عماد ایمان و محل اخلاص.

پس اگر توکل نباشد، یقین آلوده به شک شده و ایمان سست شود و تلاش و پشتکار بی اخلاص باشد.

شک در مسیر، رهرو را به مقصود نرساند و تلاشگر بدون ایمان، چراغ راه ندارد و همچون کوری است در برهوت و هرگز به مقصود و مراد نرسد و تلاش بی‏اخلاص، ناپاک است و آلوده به نفس. پس تنها در سایه صبر و توکل است که نتیجه به مصلحت ما شده، پایدار خواهد بود.

یک نکتة مهم: برای رسیدن به مقصود، نباید «پافشاری» کرد. اجازه دهیم که «ارادة جهانی»، تلاش و پشتکار ما را به سرانجام برساند. ارادة جهانی، پشتوانة صبر و توکل در راه بوده و آن، نیرویی است که «تعادل» را در کائنات برقرار می‏سازد.

یعنی، باید خواستة ما در راستای خواستة اراده جهانی باشد تا کمک به تکاملِ مسیر کائنات کرده، تعادل را در راه ایجاد کند.

باید باور داشته باشیم که اگر خواستة ما در راستای "تعادل" قرار گیرد، حتماً برآورده خواهد شد. بشریت، تن واحدی است که با ارادة جهانی طی طریق می‏کند و اگر عضوی از آن، از مسیر دور بماند و خواسته‏ای جدای از اهداف مسیر تکاملی داشته باشد که اراده جهانی مقرر کرده است، محقق نخواهد شد و اگر با اصرار حاصل شود، به مصلحت نباشد و از پایداری برخوردار نخواهد بود. بنابراین عجله و اصرار بر خواسته‏هایمان نه تنها ما را از آرامش و شادمانی دور می‏سازد، بلکه ممکن است نتایج معکوس و ناخوشایندی را برایمان به‏همراه آورد.

خوشحال باشیم از این‏که خواسته‏ای داریم و برای آن تلاش می‏کنیم. خیلی‏ها ممکن است که همین خواسته را هم نداشته باشند. پس ما چون خواسته‏ای داریم و برای رسیدن به آن، تلاش و پشتکار از خود نشان داده، عناصر اصلی موفقیت را صبر و توکل می‏دانیم و به‏راستی آن‏دو را موتور تلاش و پشتکار قرار داده‏ایم، برنده هستیم.

حال اگر تلاش ما به ثمر نشست، ما به ایجاد «تعادل» و «تکامل» حرکت هستی کمک کرده‏ایم و اگر خواستة ما برآورده نشد، باید خوشحال و مسرور باشیم که به «عدم تعادل» در جهان هستی دامن نزده‏ایم. بنابراین، در هر دو صورت برنده و موفق هستیم.

نکتة ظریف دیگری که بسیاری از اندیشمندان بر آن تأکید دارند،‌ این‏ست که چیزهایی را بخواهیم که واقعاً دوست داریم و از خواستن و داشتن آن‏ها لذت برده، به آرامش می‏رسیم.

یعنی، در مسیر زندگی "هر چیزی" را نخواهیم که لیاقت خواستن ما را نداشته باشند؛‌ چراکه باید بدانیم انسان تشکیل شده از چیزهایی است که می‏خواهد داشته باشد.

"جرج برنارد شاو" حرف جالبی دارد؛ او می‏گوید: "مراقب باشید چیزهایی را که دوست دارید به‏دست‌آورید، وگرنه ناچار خواهید بود چیزهایی را که به‏دست آورده‌اید دوست داشته ‌باشید."

در فرایند خواستن، باید به آن چیزی که می‏خواهیم، تمرکز کرده، سپس ساده‏ترین راه‏حل را برای رسیدن به خواسته‏امان پیدا کنیم. مطمئن هستم،‌ اکثر شما این داستان را شنیده‏اید:

هنگامی ‌که "ناسا" خواست فضانوردان را به فضا بفرستد، با مشکل کوچکی روبرو شد. آن‏ها متوجه شدند که خودکارهای معمولی در فضای بدون ‌جاذبه کار نمی‌کنند، چراکه جوهر خودکار به سمت پایین حرکت نکرده و بر سطح کاغذ نمی‌ریزد!

مدیران ارشد "ناسا" از "شرکت مشاورین اندرسون" برای حل مشکل مدد جسته و بنابراین، تحقیقات بیش‌از یک دهه طول‌کشید و با صرف هزینه‏ای بالغ بر 12میلیون دلار، سرانجام خودکاری طراحی‌ شد که در محیط بدون جاذبه هم می‌نوشت، زیر آب کار می‌کرد، روی هر سطحی حتی سطح کریستال خط می‏انداخت و در دمای زیر صفر تا 300 درجه‌ سانتیگراد کار می‌کرد.

اما روس‌ها راه‌حل ساده‌تری پیدا کردند: آن‏ها از مداد استفاده کردند!

البته این داستان قصد ندارد که بگوید،‌ نوع‏آوری و ابداع را باید کنار گذاشت و همیشه از راه‏های دم‏دستی استفاده کرد. هرگز! چراکه پیدایی بسیاری از کالاهای جدید به‏دلیل مشکلاتی بوده که انسان، طی زمان با آن‏ها مواجه شده و برای حل آن‏ها، با توسل به توسعه و تحقیقات، به فن‏آوری جدید دست پیدا کرده است. آن‏چه اما این داستان قصد دارد بازگو کند، این‏ست که، ما تنها می‏خواهیم به خواستة‌ خود برسیم و یافتن فن‏آوری جدید در دستور کارمان نیست که البته اگر به‏طور تصادفی، به آن‏هم دست پیدا کنیم، بسیار خوب است. اما بدانیم که هرگز نباید بر مشکلات تمرکز کرده و در همان نقطة اول باقی بمانیم.

مدیران و همة افراد باید بدانند که، برای ما در این‏جا،‌ از همه چیز مهم‏تر،‌ رسیدن به خواسته‏امان است و قبول کنیم که در فرایند روبه‏رو شدن با مشکلات، به‏جای دست کشیدن از راهی که انتخاب کرده‏ایم، تنها بر "خواستة" خود تمرکز کرده و آن‏گاه خواهیم دید که راه‏های بسیاری به‏سویمان باز خواهند شد تا ما را به سر منزل مقصود برسانند. بر مشکلات تمرکز نکنیم و تنها بر خواستة خود متمرکز باشیم. تمرکز بر مشکلات، ما را از خواسته‏امان دور می‏کند،‌ مشکلات را بررسی کرده و با تمرکز بر خواستة‌ خود،‌ بهترین و مناسب‏ترین راه‏حل که ما را فوراً به خواسته‏امان برساند، پیدا کنیم.

"راز" اینست: اگر بر هر چیز تمرکز کنیم، سرانجام به آن خواهیم رسید. اگر بر فقر و جهل تمرکز کنیم، همان را دریافت خواهیم کرد و اگر بر علم و ثروت و دانایی، متمرکز شویم، بیش از آن، قسمت‏مان خواهد شد. یعنی، اگر تنها بر مشکلات تمرکز کنیم، چیزی جز مشکلات بیشتر نصیبمان نخواهد شد و اگر برعکس، بر خواسته‏امان تمرکز کنیم، ارادة‌ برتر، بهترین‏ها را برایمان تدارک خواهد دید. اما چگونه بخواهیم؟ آیا همه قادر به خواستن هستند؟