سخنی با خدا

 

دل من هیچ ز اسرار جهان در بر خود دوش نداشت
چون که تیغ جهش و عشق تو بر گوشه ی آن پیدا شد
دل من عاشق شد دل من عاشق و شیدا ست ولی تو
به نظر گاه نگاهت نکنی در برش ای دوست نظر وای چرا؟
من که دیوانه شدم در ره او حال چه باید بکنم با که گویم
روش و عشق خودم را به چه آیین به رخ یار کشانم که خودم هیچ ندانم
مردی و مردانگی  هایی کنم تا او نرنجد به هر کنجی رسم
یا به هر معبر به هر جایی رسم یاد تو را در دل کنم باز
من از عشقت جهانی را کنم دیوانه و خود برگدم به کویت
بیا یک شب به عهد عشق دیرین به مستی های هر روز شیرین
دل ما را جوان کن؟ ز اسراری به احوالی دگر کن بیا ما را دگر کن؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!