( بخشی از نامه چارلی چاپلین به دخترش )

نوبت توست که صدای کف زدن های تماشاگران , گاه تو را به آسمان ببرد. به آسمان ها برو

ولی گاهی هم به روی زمین بیا ومردم را تماشا کن

زندگی آنهایی که با شکم گرسنه و در حالی که پاهایشان از بینوایی می لرزد،
هنر نمایی می کنند. من خود یکی از آن ها بوده ام.